هوالحق

مردانى كه نه تجارت و نه معامله‏اى آنان را از ياد خدا و برپاداشتن نماز و اداى زكات غافل نمى‏كند; آنها از روزى مى‏ترسند كه در آن، دلها و چشمها زير و رو مى‏شود. (آنها به سراغ اين كارها مى‏روند تا خداوند آنان را به بهترين اعمالى كه انجام داده‏اند پاداش دهد، و از فضل خود بر پاداششان بيفزايد; و خداوند به هر كس بخواهد بى حساب روزى مى‏دهد (و از مواهب بى‏انتهاى خويش بهره‏مند مى‏سازد). كسانى كه كافر شدند، اعمالشان همچون سرابى است در يك كوير كه انسان تشنه از دور آن را آب مى‏پندارد; اما هنگامى كه به سراغ آن مى‏آيد چيزى نمى‏يابد، و خدا را نزد آن مى‏يابد كه حساب او را بطور كامل مى‏دهد; و خداوند سريع الحساب است! (٣٧-٣٩ سوره النور)

این روزها مدرسه خدیجه کبری فضای جدیدی را تجربه می‌کند. نزدیک شدن به الگوها و استانداردهای جهانی‌، سرمایه گذاری در فناوری های نوین و بازبینی در ساختارها و نظام ها بخشی از این تغییرات است. این همه به همّت نسلی جدید انجام می شود که با ورود خود، خونی تازه به رگ های مدرسه و هوای تازه ای برجسم و جان آن دمیده اند.

آری، خدیجه کبری همان تازگی و طراوت همیشگی‌ را دارد ولی‌ هر چشمه زلالی، زلال بودن را از طریق نو شدن هر لحظه‌ خویش حاصل می‌کند و خوشحالم که امروز نسل جدید با عشق و آرمان و با توشه‌هایی‌ که رهاورد تلاش بیوقفشان برای علم اندوزی و تجربه ورزی است این فرصت را برای مدرسه ایجاد کرده‌اند.

اما در کنار همه این نکات یک نگرانی برای من وجود داشت و همین بود که بیش از همیشه وسوسه مکتوب کردن نکاتی‌ چند را حس می‌کردم و آن برایم رنگ وظیفه گرفته بود. سازمان‌ها در گذر زمان از نسلی به نسلی جا به جا می شوند و چهره موسسان در عبور از تاریخ تنها در یادها و خاطره‌ها میماند. لیکن آیندگان باید همواره به خاطر داشته باشند که موسسان چه در سر داشتند، فلسفه این مدرسه چه بود و با چه هدفی‌ این گام آغاز شد؟ بی‌ تردید دور شدن از هدف و رسالت یک مجموعه با مرگ آن یکی‌ است. در این معامله نباید غفلت کرد و پی  جستجوی سراب رفت، از عبادت غافل شد و دین به دنیا فروخت و من نگرانم که در پایان کار با همه اهداف و آرمان های  خوب از بی تدبیری و غفلت آنچه حاصل می شود از جنس اصالت نبوده و سایه ای از اراده روز نخست شکار شده باشد.
 

دوست دارم زمان را به گذشته باز گردانم و به دو دهه پیش تر، روزی که تصمیم داشتیم که این راه را آغاز کنیم. آن دوران مملو از آرمان گرایی بود و عشق و شور، و حساب گری ها و عقلانیتی که امروز دست و پا‌ها را بسته در محاق بود. تردید‌ها جنس دیگری داشت و سخن از ناامیدی و سوال از ایستادن و رفتن نبود ولی‌ چگونه رفتن و انتخاب مسیر درست دغدغه همه بود. آن روزها من نیز جوان تر بودم و به همراه خواهرم سالها بود که افتخار معلمی را داشتم وهر دو در نظام آموزش و پرورش مشغول بودیم. دخترانی  که من افتخار کار با آن‌ها را داشتم امروز مادرانی هستند که فرزندشان باید به مدرسه بروند، تجربه‌ای طولانی که حاصل معامله عمر است ‌. آن روزها باورهایی داشتم و آرزو هایی، اعتقاداتی داشتم و رویاهایی  که مرزهای آن فراتر از حوزه شخصی‌ بود. شهر بر این مدار بود و همه در تکاپو. اگر چه همه آن چه می‌خواستم در گذر زمان محقق نشد و داشته هایم در گذر زمان غنی تر  شد و حاصل تجربه را در تمامی‌ لایه‌های باورم لمس می کنم ولی‌ هنوز آن چه آن روز شیرازه باورهایم بود ، امروز نیز هست با این تفاوت که دیگر تنها یک شور نیست و عاشقانه تر، پر امیدتر و عمیقتر آنها را با خود  دارم، چه آن را در محک روزهای سخت آزمودم و عمری با آنها زیستم. باورهایی که می کوشم یک پرده از آن را امروز به تصویر کشم تا آیندگان بدانند خدیجه کبری چرا آمد و باید بر کدام سیاق راه را ادامه دهد.

ای کوچک و در بضاعت اندک ما فراهم شود آن را با هیچ متاعی و کالایی تعویض نخواهیم کرد. محدوده مدارس دولتی فرصت خدمت می دهد اما قواعد بالادستی، سلیقه‌های مسئولان، تغییرات پی در پی و فقدان ثبات و اختیار و بسیار نکات دیگر موجب می شد تا همواره در سایه تحدید ها فرصت سوزی شود و لذا بر آن شدیم  تا به تاسیس مدرسه‌ای دست زنیم که امکان پرداختن به خواست ها، دغدغه ها و اصولی باشد که فراتر از درس و مدرسه لازم است توشه فرزندانمان باشد برای فردا.

آن روزگاران فرصتهای بسیار بود، از فرصت خدمت در سمت‌ها و مسئولیت های دولتی و فرهنگی‌ تا حضور در گروه‌ها و تشکل ها و حتی نمایندگی‌ مجلس. ولی‌ من و خواهرم به گونه‌ای دیگر می اندیشیدیم و باور داشتیم که اگر فرصت تجربه پیامبران در انسان سازی حتی در محدوده

 و این گونه بود که خدیجه کبری متولد شد. در فضایی عطر آگین، برآمده از آرمان و ایمان، برای صیانت از باورها و برای حراست از تمنای بزرگانی که جان خویش را برای آزادی این سرزمین تقدیم معبود کرده بودند. برای من که عزیزترینِ برادرانم را در این راه قربانی دیده بودم درک این معنا و هزینه دادن برای آن  ساده بود.

 صحبت از کینه نیست، صحبت از مرگ نیست، سخن از زندگیست. ما باور داریم آنان که با معشوق ازلی معامله جان می کنند، جاودانه اند. پس برای ما سخن گفتن از شهید و جانباختگان بر سر باورها، سخن از مردگان نیست بلکه سخن از ارزش هاست.

ولا تحسبن الذين قُتلوا في سبيل الله أمواتاً بل أحياء عند ربهم يُرزقون فرحين بما آتاهم الله من فضله ويستبشرون بالذين لم يلحقوا بهم من خلفهم ألا خوف عليهم ولا هم يحزنون (سورة آل عمران - 169 – 170) 

ما برای همه باورها و ادیان احترام قائلیم ولی‌ این سخن این معنا را ندارد که پس هیچ رنگ و باوری نداریم. من به مسلمان بودن وبه شیعه بودن افتخار دارم و فراتر از آن به بسط اندیشه و قرائتی از اسلام می اندیشم که درآن ولایت عشق است و بر مدار محبت اهل بیت می گردد. اسلامی که در آن از محبت و رأفت سخن باشد.

 ما باور داشته و داریم که دختران جامعه حق دارند و می‌‌بایست از فرصت های برابر آموزش بهره گیری کنند و در این میان می‌‌دیدیم که دختران مذهبی‌ هم از ناحیه خانواده و هم جامعه مورد کم لطفی‌ واقع می شوند و لازم بود مجموعه‌ای کنار هم قرار گیرد تا به توانمندی دختران این سرزمین باور داشته، افراط و تفریط را از سبک زندگی‌ دختران دور کند و ایمان و دانش را لازم و ملزوم یکدیگر بداند.

 ما بی‌ تردید آرزوی آن داشتیم که دوستداران اهل بیت تربیت کنیم نه بر آن سیاق که تنفّر بپراکنند و دیگران را نفی کنند که در یاد داشته باشند همه مخلوق یک پروردگاریم و پیامبر و امامان ما سرلوحه محبت و عشقند. باور داشتن و مدارا با دیگر باورها، دانستن و فروتن بودن، عامل و عالم بودن آن چیزی بود که دوست داشتیم به نسل فردا هدیه کنیم.

ما باور داشته و داریم که دنیای فردا محصول آموزش و تربیت نسل امروز است و هر تعهدی به آینده مستلزم کوشیدن برای ارزشها در امروز است. ما باور داشته و داریم که دختران ما باید ایمان، عفّت و دانش و توانمندی را همزمان تجربه کنند و نقش ایشان فراتر است چون دختران امروز سر سلسله تربیت زنجیره‌ای‌ از نسل فردایند و مادران الگوهای فرزندان و پایه گذار قالب‌های شخصیتی ایشان.

 ما هنوز چشمانمان از ترنم عزیزترین‌هایی‌ که در راه ایمان و آرمانشان جان دادند تر است و خود را وام‌دار ایشان می دانیم.

 ما هنوز در آلودگی نواها و فریاد صداها در خلوت خویش این سرود را زمزمه می کنیم.
                                     

این مدرسه با این آرمان ها متولد شد و مثل هر موجود تازه از راه رسیده ای می‌کوشید و می‌کوشد راه حیات و بقا خویش را بیابد ولی‌ این بدان معنا نیست که آرمانها را قربانی آن کند. این مدرسه با عشق و ایمان من و خواهرم ایجاد شد و به همّت و یاری همسرم که عمر خویش را بر اندیشه آموزش نسل فردا گذاشت، رنگ هستی‌ گرفت و در پی آن بسیار عزیزان نفس زدند و بخشیدند تا این نهال جان بگیرد.  اگر چه کوچک ماندیم ولی‌ کیفیت به معنای وسیع آن را هرگز فدای هیچ دستاوردی نکردیم و این باورها و ارزشها را معامله نکردیم برای رشد و توسعه و به فضل خداوند  بعد‌ها هم نخواهیم کرد. ما ماندن را به هر قیمتی نخواسته ایم و بر چگونه ماندن باور داریم و نه هرگونه ماندن. کیفیت برای ما فراتر از نسبتها و اعداد است و در شاخصهای تنگ علم نمی‌گنجد. کیفیت برای ما با اثر بخشی گره خورده و رویایی است که با نظاره  دخترانی که فردا ایمان در جانشان و امید در رویشان در جامعه نقشی به دیوار میزنند و در عرصه عمل حاضرند تعبیر می شود

  سیاست ورزی سیاست‌مداران و ستیز ایشان برای قدرت نباید باور‌ها و ارزش ها را دچار کند، این مصیبتی است که امروز ما تاثیر آن را بیش از همیشه می‌‌بینیم پس می گریزیم از قدرت لیکن بی‌ مسئولیت به آنچه می‌گذرد نیستیم و حائلی میان ما و جامعه  نیست . بازی سیاست بازی رنگهاست به قصد دلربایی. نباید برای فرصتهای دو روزه نگاه را از ایمان و آرمان و از باورها و رویاها برداشت تا  تصویری هم رنگ به قصد دلبری ساخت. این رنگها دیرپا نیستند و عاقبت ننگ شوند و حقیقت ماندگاراست پس به آن باید دل بست و در ریسمان ولایت چنگ زد تا از فرو افتادن در امان باشیم. کفش های سیاست را باید در آستانه ورود به این مدرسه بیرون آورد تا خانه از غبار در امان باشد لیک جامه عمل به تن کرد و از خلوت گریخت.

 خدیجه کبری به راه خویش ادامه می دهد، چون رودی که هر روز بر عمق و گستره آن افزوده می شود و طراوت و تازگی را از نو شدن هر روزه‌ خویش می‌گیرد و هر دوره نسلی نو را با خویش همراه خواهد دید. شاید امروز من و حضورم برای پاسداری از باورهای روز تاسیس کفایت کند ولی‌ دیر زمانی‌ نخواهد بود که از ما جز خاطره‌ای بر دفتر زندگی و نقشی‌ بر دیوار باقی‌ نخواهد ماند. من برای آن روز نگرانم و این نوشته برای آن است که در آن روزگار همه عزیزانی که در این مجموعه گرد هم می‌‌آیند یادآورند که چرا آمدیم، چرا ماندیم و چرا باید باشیم. چرا‌هایی‌ که همه هستی‌ ماست.

ما سوگند خورده بودیم و خدای را شاهد می گیرم که بر این سوگند که با خالق داشتیم وفادار بودم و از امروز این وظیفه را با شما تقسیم خواهم کرد، شما معلمان عزیز که این مدرسه خانه شماست و بی‌ حضورتان حضوری نیست، شما پدران و مادرانی که رونق این مکتب از دعا و حمایت شماست و آنچه امروز حاصل شده محصول اطمینان، مشارکت و همدلی بی منت شماست.  از امروز نگاهبانی این ارزشها با همه ما و شماست و می کوشیم با هم و در کنار هم تا از حضور آن‌ها اطمینان حاصل کنیم

فرصتی باشد و توفیقی نصیب شود میکوشم بیشتر بنویسم و خالق بی شریک را به عزیزترینان آفرینش سوگند یاد میکنم  که حافظ این رویا باشد و آن را چنان که خویش می پسندد محقق کند.